Doosje

Marieke wandelde blij over straat. Ze ging naar Koen, hij zou voor haar koken. Ze kende Koen nog niet zo heel lang, ze had hem ontmoet in het ziekenhuis waar ze op de eerste hulp een splinter onder haar nagel had laten weghalen.

Hij was arts op een andere afdeling en knoopte een gesprek met haar aan toen ze op haar beurt zat te wachten in de wachtkamer. Toen het splintergebeuren achter de rug was waren ze samen koffie gaan drinken en was de vonk overgeslagen. Sindsdien zagen ze elkaar regelmatig en nu op Valentijnsdag zou hij voor haar koken.

Ze nam de bus naar de buitenwijk waar hij woonde en stond voor het gigantische hek. Op een paal naast het toegangshek zat een intercom. Na twee keer bellen hoorde ze een zachte klik en met een licht zoemend geluid gleed het hek opzij. Haar stappen maakten een knisperend geluid op het grind, achter de struiken kwam het huis te voorschijn. Het was een groot landhuis in Victoriaanse stijl. De grote deuren gingen open en Koen kwam naar buiten. ‘Marieke, wat fijn dat je er bent,’ hij pakte haar handen en deed een stapje achteruit, ‘Wat zie je er beeldig uit!’ Marieke bloosde. Koen glimlachte, ‘Kom gauw binnen, ik heb de wijn al klaar staan.’

Marieke volgde hem het huis in. De grote hal had een marmeren vloer met in het midden een reusachtige houten trap die zich halverwege de verdieping in twee delen splitste. Koen draaide zich naar haar om en wees naar de dubbele deuren aan haar linkerkant. ‘Daar is de eetkamer, ga lekker zitten dan kom ik zo met het voorgerecht.’

Marieke ging de kamer binnen, de grote tafel was aan een kant gedek er stond een karaf wijn en de glazen waren gevuld. Op de achtergrond hoorde ze liedjes uit de oude doos. Ze glimlachte en ging zitten. Wie had ooit kunnen bedenken dat zo iemand als Koen haar leuk zou vinden! 

Een luid gerinkel klonk en Koen verscheen met een groot dienblad in zijn handen.

Met een grote grijns zette hij de borden neer, ‘Alstublieft mevrouw, de specialiteit van de kok. Een frisse salade met eendenborstfilet.’

Het zag er heerlijk uit, Koen ging tegenover haar zitten en pakte zijn glas. ‘Op ons en op Valentijnsdag!’ Ze proostte met hem mee en nam een slokje, de wijn smaakte lichtzoet. Hij keek haar aan, ‘Ik heb straks ook nog een verrassing voor je.’ Marieke bloosde nog dieper, ‘Toch geen cadeautje? Ik heb niets voor jou gekocht.’ Hij boog zich naar haar toe en streek een verdwaalde lok haar achter haar oor. ‘Dat geeft niets lieverd, mijn verrassing kost helemaal niets!’

Na het diner zette Koen het dessert op tafel, een grote bol chocolade mousse met een lobbige klodder slagroom. ‘Oh wat ziet dit er lekker uit!’ Marieke’s ogen glinsterden. Koen glimlachte, ‘Speciaal voor jou, omdat je zo van chocolade houdt.’ Ze nam een hapje en keek verrukt op, ‘Dit is echt zalig, maar neem jij niet?’ Koen schudde zijn hoofd en liep naar de cd-speler, ‘Ik houd niet zo van chocolade maar eet gerust op. Ik heb het met liefde voor je gemaakt.’ Donald Jones’ Ik zou je het liefste in een doosje willen doen klonk door de kamer. Koen keek haar aan, ‘Dat zou ik ook het liefste met jou willen doen, in een doosje stoppen met een lintje er omheen zodat niemand je kan stelen.’ Marieke moest lachen maar toen ze hem aankeek zag ze dat hij het meende. Ze legde haar bestek neer en keek hem aan, de kamer leek te draaien. ‘Koen, ik voel me niet zo lekker.’ Hij keek haar nog steeds aan, het leek of zijn gezicht in de ruimte zweefde. ‘Dat komt door het slaapmiddel dat in het dessert zit liefste.’ Hoorde ze dat nou goed? Ze wilde opstaan maar zakte weg en verloor het bewustzijn.

Koen staat in de kelder van zijn imposante huis met zijn armen over elkaar. Voor hem staan vier witte kisten met rode linten. Uit de laatste kist in de rij klinkt zacht gestommel. Hij buigt zich voorover en drukt voorzichtig een kus op het gladde deksel. Dan draait hij zich om en gaat de trap op terwijl hij zachtjes voor zich uit zingt …. ‘Ik zou je het liefste, in een doosje willen doen ….’