A = Angel

Zoals eerder gezegd ga ik verhalen schrijven die in de titel en als onderwerp een letter van het alfabet hebben. Deze week is het gelukt! Een (heel) kort verhaal voor de letter A!

Veel plezier.

ABC verhalen

Enige tijd geleden heb ik de film 'The ABC's of Death' gekeken. Dit was niet een heel goede film maar bracht me wel op een idee.

De film bestaat uit 26 korte films die elke zijn geïnspireerd op een letter uit het alfabet. Nu lijkt het me leuk om dit ook te doen maar dan met korte verhalen.

Ik ga dus proberen iedere week een verhaal te plaatsen met in de titel een letter uit het alfabet.

Nu nog een verhaal bedenken voor de letter A.........

Twinkelende belletjes

Het is druk op de weg, er staat een lange file. David trommelt ongeduldig met zijn vingers op het stuur. Hij is vertegenwoordiger van zonneschermen en heeft net een goede deal gesloten. Morgen moet hij nog naar het hoofdkantoor om de deal te bespreken met zijn baas en daarna heeft hij lekker vakantie. Hij kan niet wachten tot hij thuis is!

De verhuizing

“Hè hè, eindelijk zit alles in dozen!” roept Evelien terwijl ze op de bank ploft. Rutger trekt de kurk uit een fles rode wijn en geeft haar een glas. “Ja, alles is ingepakt. Morgen halen we het bed af en kunnen we de boel verhuizen.” Moe zakken ze achterover op de bank. Evelien kijkt de kale kamer rond. De zwangere poes snuffelt tussen de dozen. “Ach, arme Miep, ze is helemaal onrustig door al die drukte.” Ze pakt de poes op en zet haar in haar speciale ‘beval’ doos. “Blijf maar lekker in je veilige doos zitten”, zegt ze terwijl ze de poes zachtjes aait. Onder haar hand voelt ze de kittens bewegen. Het zal niet lang meer duren of de kleine katjes zullen worden geboren. De poes krult zich op in de doos en Evelien gaat weer naast Rutger zitten. Samen genieten ze van hun wijn en de rust.

De kapsalon

Michiel liep met het krantenknipsel door de steeg. De advertentie luidde: “Heeft u moeilijk, dik of weerbarstig haar? Dan bent u bij ons aan het goede adres! Kapsalon ‘De Gulden Schaar’ is gespecialiseerd in alle soorten onhandelbaar haar. Afspraak niet nodig.” Daaronder stond in kleine letters het adres.

De kapsalon was gevestigd in een achteraf steegje waar veel pakhuizen en oude verlaten fabriekspanden stonden. Er kwamen eigenlijk alleen mensen die hier iets te zoeken hadden en verder niemand.

De verrassing

Het gezoem van de wekker maakt hem wakker. Lui steekt hij zijn hand uit en drukt op de uitknop. Hij rekt zich uit en voelt naast zich, hij voelt een koude lege plek. Annemiek is al uit bed. Hij rolt naar de rand van het bed en staat op. Als hij op de overloop staat hoort hij haar zachtjes zingen. Snel duikt hij de badkamer in.

Annemieke kijkt op, met een schuin hoofd luistert ze naar het water van de douche. De tafel is gedekt voor het ontbijt, de krant ligt netjes opgerold naast de koffie. Ze voelt even aan haar buik en glimlacht.

Hoge hakken race

Het startschot klonk. De dames stoven weg, nou ja stoven …. Ze moesten op hoge hakken over kleine klinkertjes rennen en dat gaat natuurlijk niet zo best. Het parcours was uitgezet op het oude marktterrein. Een prachtig stukje historie tussen de moderne gebouwen. Helaas bestond deze route ook uit historische kinderkopjes en klinkertjes die, zo te zien, nog in de middeleeuwen waren gelegd. De straten bestonden uit mooie glooiingen en diepe kuilen. Hier en daar stak een klinkertje uit of miste er een paar. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Mijn baas? Een lastig mens!

Suki vertelt

Ik ben te dik. Dat vind ik niet, dat vindt de dierenarts.

Een paar weken geleden moest ik naar de dierenarts, het jaarlijkse gezondheids-onderzoek was weer nodig. Ik mag die man niet. Hij zit altijd in me te knijpen en trekt aan mijn oren. Als ik daar vandaan kom moet de baas altijd wat in mijn oren spuiten, vieze druppels op mijn lekkere hapjes gooien of ik moet ineens in bad. Maar goed, ik moest dus weer. Vol goede moed stapte ik de praktijk binnen. Het was niet zo druk, er zat een poes met kittens in een mandje en een hele grote zwarte hond zat te bibberen in een hoekje. Vrolijk kwispelend liep ik naar de assistente, ze aaide me en gaf me een snoepje. De baas gaf mijn boekje waar al mijn gegevens in staan aan haar. “Goh, ze is wel wat flinker dan de vorige keer hè?”, hoorde ik haar tegen de baas zeggen. “Zet haar maar even op de weegschaal dan kijken we hoeveel ze weegt.” De baas nam me mee naar een soort plank waar ik op moest gaan staan. “Ze weegt 21 kilo”, hoorde ik de baas zeggen. “Oké, ik geef het door. Neem maar even plaats, jullie zijn zo aan de beurt.” De baas ging op een stoel zitten en ging een boekje lezen. Ik ging naast zijn voeten liggen. Ik kon nu zo de poezenmand in kijken. De poes blies naar me. Rare poes ik doe toch niets, ik wil alleen even kijken. Ik draaide me om en keek naar de bange hond in de hoek. Hij keek me aan met zijn grote, bange ogen. Hij trilde dat het een lieve lust was. Ik snapte niet zo goed waarom hij zo bang was. Oké, dat geknijp en getrek is niet leuk maar echt eng is het niet. Het vervelendste is nog die prik aan het eind. Die voel je de hele dag nog in je nek.

De Schansen

Jacobus loopt door de stille straten van Leiden naar huis. Eindelijk is hij klaar met werken. Jacobus is klerk van het gemeentebestuur en is tot laat in de avond aan het werk geweest. Het beleg van de Spanjaarden is nu een maand voorbij, en de bestuurders moeten aan de bevoorrading van de stad gaan denken. De voedselprijzen zijn hoog, maar als straks de Spanjaarden uit de Nederlanden weg gejaagd zijn kunnen de boeren weer op het land werken en zullen de voedselprijzen dalen. Het bestuur wacht daar op en wil nog geen reserves inslaan. Jacobus vindt het vreemd. Willem de Zwijger heeft gezegd dat ze voorzichtig moeten zijn. De Spanjaarden zijn nog in de buurt en kunnen terugkeren. Waarom is het bestuur niet voorzichtiger? Ze hebben zelfs de schansen laten staan. Als je voorbij de Lammen loopt zie je de schansen donker en dreigend staan. Alsof ze wachten op de terugkeer van de Spanjaarden. Hij rilt als hij daaraan denkt. Snel loopt hij door, gauw naar huis, naar zijn vrouw Anna.

De camera

Eindelijk was het dan zover, ze gingen op vakantie! Lekker met zijn tweeën en de honden naar een huisje in de bossen van Brabant. Kon hij eindelijk zijn nieuwe camera uitproberen. Wat had hij hier naar uitgekeken.

In alle vroegte vertrokken ze in een volgestouwde auto. Het was heerlijk weer en op de weg was het gelukkig niet zo druk. Na een half uurtje klonk vanaf de achterbank een luid geronk, de honden waren in slaap gevallen. Zijn vriendin neuriede zachtjes met de muziek op de radio mee. Het raampje stond op een kiertje en een zwoel briesje waaide door de auto. Heerlijk, voor hem was de vakantie al begonnen. Ontspannen leunde hij achterover en keek naar het verkeer voor hem. Er stonden geen files dus het schoot lekker op.

Halverwege de tocht sloeg het weer plotseling om. De lucht werd grauw en het windje dat net nog zo lekker was werd nu toch wel erg kil.

Hoe dichter ze bij de bestemming kwamen hoe donkerder het werd. Grote grijze wolken trokken door de lucht. Kleine regendruppeltjes vielen op de voorruit. ‘Nee hè, geen regen,’ mompelde hij. Hij had geen zin in regen, als het regende kwamen er geen vogels in de tuin van het huisje en die wilde hij juist zo graag fotograferen! Hij trapte wat harder op het gas en reed flink door.

Deadline

Marijke trekt de deur van het kantoor achter zich dicht. Met een luide klik valt de deur in het slot. Ze veegt de tranen van haar gezicht. Het is niet eerlijk, ze heeft de hele avond door gewerkt om de deadline te halen en nu gaat haar baas met de eer strijken. Toen ze het stuk bij hem inleverde knikte hij goedkeurend en zei haar dat ze ontslagen was. Ze was zo overrompeld dat ze niets wist terug te zeggen en is snikkend de kamer uitgerend. Ze had de papieren moeten pakken en verscheuren voor zijn ogen! Marijke draait zich om naar de deur, het is nu al te laat. Haar baas is met het stuk al naar de directie en wordt natuurlijk geprezen voor ‘zijn’ goede werk. Ze slaakt een diepe zucht en loopt het bedrijventerrein af. 

De goudblonde wolven

Het is een donkere avond, een trein raast voort. In een lege coupé zit Edwin, hij is op weg naar Slovenië. Edwin onderzoekt de wolvenpopulatie in Europa. Hij heeft gehoord dat er in Slovenië een roedel is met goudblonde wolven. Zoiets bijzonders moet hij met eigen ogen zien. De trein remt af en stopt langs het perron van een oud en verweerd stationnetje. Edwin doet zijn grote rugzak om en stapt uit. Hij is de enige die hier de trein verlaat. Hij loopt het station uit en wandelt richting het dorp. Hij heeft een kamer geboekt in een klein hotel aan de rand van het dorp.

Inspiratie

Ik leid al sinds ik me kan herinneren aan nachtmerries. Als ik zeg nachtmerries dan denken de meeste mensen aan dromen over monsters en maniakken maar in mijn geval zijn het realistische dromen. Natuurlijk droom ik ook wel eens over monsters, maar het trucje “ik moet nu wakker worden want ik droom” werkt in die gevallen altijd. Als ik een realistische nachtmerrie heb, kan ik mezelf niet wakker maken en moet ik, helaas, het hele gebeuren doorstaan.

Om van de nood een deugd te maken gebruik ik, naast mijn fantasie, mijn nachtmerries als inspiratie voor mijn korte, spannende verhalen. Om jullie een beeld te geven van wat ik bijna nachtelijks doorsta heb ik één van mijn nachtmerries ongecensureerd opgeschreven.

Het appartement

Opgewekt fietst Ellen door de straten van Amsterdam. Het is haar, na een jaar zoeken, gelukt een appartementje te vinden in de grachtengordel. Het zijn de bovenste twee verdiepingen van een groot oud grachtenpand aan de Herengracht. Ze zet haar fiets vast aan het hekje voor het huis, pakt de mand met boodschappen van het stuur en klimt het trappetje op. Bij de drie deurbellen, die aan de zijkant van de deur op een bord zitten, staat bij de onderste bel haar naam. Glimlachend steekt ze de sleutel in het slot en loopt de zes trappen naar haar verdieping op.

Haar appartement is verdeeld over de derde en vierde etage van het huis. Helemaal beneden, op de begane grond, woont de hospita en op de verdieping onder haar woont een jonge zakenman. Ze heeft van de hospita gehoord dat hij vaak in het buitenland verblijft.