zaterdag 25 oktober 2014

De kapsalon

Michiel liep met het krantenknipsel door de steeg. De advertentie luidde: “Heeft u moeilijk, dik of weerbarstig haar? Dan bent u bij ons aan het goede adres! Kapsalon ‘De Gulden Schaar’ is gespecialiseerd in alle soorten onhandelbaar haar. Afspraak niet nodig.” Daaronder stond in kleine letters het adres.
De kapsalon was gevestigd in een achteraf steegje waar veel pakhuizen en oude verlaten fabriekspanden stonden. Er kwamen eigenlijk alleen mensen die hier iets te zoeken hadden en verder niemand.

zaterdag 18 oktober 2014

De verrassing

Het gezoem van de wekker maakt hem wakker. Lui steekt hij zijn hand uit en drukt op de uitknop. Hij rekt zich uit en voelt naast zich, hij voelt een koude lege plek. Annemiek is al uit bed. Hij rolt naar de rand van het bed en staat op. Als hij op de overloop staat hoort hij haar zachtjes zingen. Snel duikt hij de badkamer in.
Annemieke kijkt op, met een schuin hoofd luistert ze naar het water van de douche. De tafel is gedekt voor het ontbijt, de krant ligt netjes opgerold naast de koffie. Ze voelt even aan haar buik en glimlacht.

zaterdag 11 oktober 2014

Hoge hakken race

Het startschot klonk. De dames stoven weg, nou ja stoven …. Ze moesten op hoge hakken over kleine klinkertjes rennen en dat gaat natuurlijk niet zo best. Het parcours was uitgezet op het oude marktterrein. Een prachtig stukje historie tussen de moderne gebouwen. Helaas bestond deze route ook uit historische kinderkopjes en klinkertjes die, zo te zien, nog in de middeleeuwen waren gelegd. De straten bestonden uit mooie glooiingen en diepe kuilen. Hier en daar stak een klinkertje uit of miste er een paar. Maar dat mocht de pret niet drukken.

zaterdag 4 oktober 2014

Mijn baas? Een lastig mens!

Suki vertelt



Ik ben te dik. Dat vind ik niet, dat vindt de dierenarts.
Een paar weken geleden moest ik naar de dierenarts, het jaarlijkse gezondheids-onderzoek was weer nodig. Ik mag die man niet. Hij zit altijd in me te knijpen en trekt aan mijn oren. Als ik daar vandaan kom moet de baas altijd wat in mijn oren spuiten, vieze druppels op mijn lekkere hapjes gooien of ik moet ineens in bad. Maar goed, ik moest dus weer. Vol goede moed stapte ik de praktijk binnen. Het was niet zo druk, er zat een poes met kittens in een mandje en een hele grote zwarte hond zat te bibberen in een hoekje. Vrolijk kwispelend liep ik naar de assistente, ze aaide me en gaf me een snoepje. De baas gaf mijn boekje waar al mijn gegevens in staan aan haar. “Goh, ze is wel wat flinker dan de vorige keer hè?”, hoorde ik haar tegen de baas zeggen. “Zet haar maar even op de weegschaal dan kijken we hoeveel ze weegt.” De baas nam me mee naar een soort plank waar ik op moest gaan staan. “Ze weegt 21 kilo”, hoorde ik de baas zeggen. “Oké, ik geef het door. Neem maar even plaats, jullie zijn zo aan de beurt.” De baas ging op een stoel zitten en ging een boekje lezen. Ik ging naast zijn voeten liggen. Ik kon nu zo de poezenmand in kijken. De poes blies naar me. Rare poes ik doe toch niets, ik wil alleen even kijken. Ik draaide me om en keek naar de bange hond in de hoek. Hij keek me aan met zijn grote, bange ogen. Hij trilde dat het een lieve lust was. Ik snapte niet zo goed waarom hij zo bang was. Oké, dat geknijp en getrek is niet leuk maar echt eng is het niet. Het vervelendste is nog die prik aan het eind. Die voel je de hele dag nog in je nek.