Deadline

Marijke trekt de deur van het kantoor achter zich dicht. Met een luide klik valt de deur in het slot. Ze veegt de tranen van haar gezicht. Het is niet eerlijk, ze heeft de hele avond door gewerkt om de deadline te halen en nu gaat haar baas met de eer strijken. Toen ze het stuk bij hem inleverde knikte hij goedkeurend en zei haar dat ze ontslagen was. Ze was zo overrompeld dat ze niets wist terug te zeggen en is snikkend de kamer uitgerend. Ze had de papieren moeten pakken en verscheuren voor zijn ogen! Marijke draait zich om naar de deur, het is nu al te laat. Haar baas is met het stuk al naar de directie en wordt natuurlijk geprezen voor ‘zijn’ goede werk. Ze slaakt een diepe zucht en loopt het bedrijventerrein af. 

Haar hakken klikken op het asfalt. Het is een heldere avond en er waait een zacht briesje. Marijke stopt haar handen diep in haar zakken en steekt de straat over. Langzaam loopt ze door de straten, het is vrijdagavond en erg druk op straat. Bedroefd kijkt ze naar de grond, ze wil alleen nog maar in bed onder de dekens kruipen en alle ellende van zich af huilen. Ze loopt langs een groepje stoer uitziende jongens. De jongens fluiten goedkeurend naar haar. Ze durft niet op te kijken en snel loopt ze door. Aan het einde van de straat moet ze oversteken, ze drukt het knopje in van het stoplicht en wacht tot het groen wordt. Opeens voelt ze een hand op haar schouder en hoort een zwoele stem in haar oor. “Hey, lekker ding. Heb je zin om met ons wat te gaan drinken?” Eén van de stoere jongens staat achter haar. Met een ruk draait ze zich om en kijkt de jongen aan, zijn vrienden staan verderop te lachen en wenken. “Nee, dank je,” stamelt ze, “ik moet naar een afspraak.” De jongen kijkt haar beteuterd aan. “Wat jammer, we gaan naar ‘De cocktailbar’ dus als je, na je afspraak, nog tijd hebt, weet je ons te vinden.” Hij werpt haar een kushand toe en loopt weg. Ze hoort hem tegen zijn vrienden zeggen dat ze misschien later komt. Ze zwaaien naar haar en lopen de andere kant op. Het licht springt op groen en Marijke steekt over. Aan de overkant twijfelt ze, als ze door het park gaat is ze eerder thuis, maar de paden zijn slecht verlicht. Als ze om het park heen moet is ze zeker een uur langer onderweg. Ze kijkt het park in, het is erg stil en heel donker. Ze haalt haar schouders op, ze loopt dagelijks door het park en kent de weg op haar duimpje, licht heeft ze niet nodig om haar weg te vinden. Ze trekt haar jas strak om zich heen en loopt het park in.

Langzaam loopt ze op het grindpad richting de grote vijver. Marijkes voetstappen klinken scherp in de stilte. Ze schopt een steentje van het pad en met een klein plonsje valt het in de vijver. Het water rimpelt in een steeds groter wordende kring. Marijke blijft even staan en kijkt over het water. De maan verlicht de vijver maar de andere kant is niet te zien. Ze slentert verder, wat een rust. Bij de vijver staat een bankje, Marijke gaat zitten en steekt een sigaret op. Het gloeiende puntje is het enige licht in het verder duistere park. Ze ademt diep in en blaast de rookwolk richting de maan. Ze zucht nog eens flink. Misschien moet ze toch naar de cocktailbar gaan, lekker haar zorgen wegdrinken. Ze drukt haar sigaret uit en staat op. Ze gaat vanavond lekker feesten en na het weekend ziet ze wel weer verder. Ze draait zich om en met een luide krak zakt ze door haar enkel. Ze slaakt een klein gilletje en valt op de grond. Als ze naar haar voet kijkt ziet ze dat haar hak gebroken is, op haar enkel zit een flinke schaafwond. De tranen springen in haar ogen. Zachtjes snikkend zit ze op de grond. Plotseling hoort ze voetstappen achter zich, ze kijkt op en ziet een man op haar toe lopen.

“Nou, nou, wat een verdriet. Kan ik je ergens mee helpen?” De man knielt naast haar neer, hij is gekleed in een keurig pak en heeft een gleufhoed op. Marijke kijkt in zijn vriendelijke gezicht, de tranen lopen over haar wangen. Glimlachend kijkt hij haar aan. “Zo erg is het toch niet?” Hij pakt haar voet en wrijft zachtjes over haar enkel. “Als je van je andere schoen ook je hak breekt kun je er nog op lopen. Mag ik?” Marijke knikt. De man pakt haar andere voet en trekt de schoen uit, met een vlugge beweging breekt hij de hak af.

Als ze opstaat, wankelt ze een beetje, het is een raar gevoel zo zonder hakken. De man neemt zijn hoed af en maakt een lichte buiging.

“Hallo, schone, wankele dame, mijn naam is Alexander. Mag ik u mijn arm aanbieden?”

Marijk lacht. “Graag Alexander. Ik heet Marijke.”

“Waar kan ik je naartoe begeleiden?”

“Ik wil graag naar huis.”

Langzaam lopen ze naar de andere kant van het park. Als ze bij de uitgang van het park aankomen, maakt Marijke zich los en steekt haar hand uit.

“Heel erg bedankt voor het ondersteunen.”

Alexander schudt haar hand. “Weet je zeker dat je alleen verder kunt?”

Marijke glimlacht. “Hier liggen gewone tegels en daar kan ik best op lopen, bovendien woon ik hier vlakbij.”

Om te bewijzen dat ze het verder alleen kan neemt ze een grote stap en glijdt uit over een kiezeltje. Alexander vangt haar op. Hard lachend ligt ze in zijn armen.

“Ik geloof dat ik toch je hulp nog nodig heb.”  

“Geen probleem!”

Samen steken ze de straat over, in de smalle steeg tegenover het park is haar appartement. Marijke zoekt in haar tas naar haar sleutels.

“Wil je misschien een kop koffie met me drinken?” vraagt ze.

Alexander kijkt haar aan. “Natuurlijk.”

Marijke glimlacht. “Je moet maar niet op de troep letten, ik ben pas hier komen wonen en heb nog niet alles kunnen uitpakken.”

Eindelijk heeft ze de sleutel gevonden, met de sleutel in haar hand draait ze zich om. “Gevonden!” Opeens voelt ze een scherpe pijn in haar hals. Verbaasd kijkt ze Alexander aan. In zijn hand houdt hij een glimmend mes waar het bloed vanaf druipt. Langzaam zakt Marijke in elkaar, haar handen zoeken steun op het bellenbord. Alexander draait zich om, veegt het bloed van zijn mes en stopt het in zijn zakken. Spottend neemt hij zijn hoed af en maakt een buiging. “Vaarwel schone dame.”

Fluitend loopt hij verder de steeg in.

Achter hem hoort hij luid gegil …